Μια φορά και έναν καιρό ήταν… το Hollywood

 

«Αγαπάω τον κινηματογράφο, όπως και εσείς. Είναι το ταξίδι της πρώτης ανακάλυψης μιας ιστορίας. Είμαι ενθουσιασμένος που βρίσκομαι εδώ στις Κάννες για να μοιραστώ το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» με το κοινό του φεστιβάλ. Οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της ταινίας έχουν δουλέψει τόσο σκληρά για να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο και το μόνο που ζητώ είναι όλοι να αποφύγουν να αποκαλύψουν το οτιδήποτε που θα μπορούσε να αποτρέψει το μελλοντικό κοινό από το να βιώσει την ταινία με τον ίδιο τρόπο. Σας ευχαριστώ.»

Με αυτή του την ανάρτηση-παράκληση στα κοινωνικά δίκτυα λίγο πριν την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα της ένατης μεγάλου μήκους ταινίας του στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, ο Quentin Tarantino θέλησε να ευαισθητοποιήσει όσους αρέσκονται στην διάδοση spoiler και να αποτρέψει την διαρροή πικάντικων λεπτομερειών ενός έργου βαθιά προσωπικού, το σενάριο του οποίου επεξεργαζόταν για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ο λόγος φυσικά για το πολυαναμενόμενο φιλμ «Once Upon a Time… in Hollywood», το οποίο ο ίδιος ο auteur χαρακτήρισε -πιθανότατα και με μια γερή δόση αυτοσαρκασμού- ως το δικό του «Roma», μολονότι στην πραγματικότητα φαίνεται πως ομοιάζει περισσότερο στη γλυκόπικρη ιταλική ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος» για τον τρόπο με τον οποίο και τα δυο έργα αναδεικνύουν την αγάπη των δημιουργών τους για την έβδομη τέχνη.

Εντός ενός κυκεώνα από αποσπάσματα ταινιών που σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσαν να είχαν πράγματι γυριστεί, ο διπλά βραβευμένος με Όσκαρ για την σεναριακή του δεινότητα σκηνοθέτης των κλασικών πλέον «Reservoir Dogs» και «Pulp Fiction» αποδεικνύει τόσο τις γνώσεις του γύρω από την τέχνη του σινεμά όσο και το ταλέντο του πίσω από τις κάμερες. Ως μια οπτικοποιημένη εξερεύνηση των ποικίλων κινηματογραφικών ειδών που άνθησαν και ήκμασαν εν μέσω της δεκαετίας του 1960, το «Once Upon a Time…in Hollywood» καταφέρνει να τα ανασυνθέσει όλα σε ένα έργο-εξύμνηση της αυτοαναφορικότητας, που συνδυάζει -εκτός των άλλων- φιλμ spaghetti western, ιταλικά B-movies, αστυνομικά δράματα και ταινίες πολεμικών τεχνών.

Έχοντας έτσι ως αποτέλεσμα την παράδοση ενός καθαρόαιμου και παθιασμένου homage στα τελευταία χρόνια του ένδοξου Χόλιγουντ και της κινηματογραφικής του βιομηχανίας, ο Tarantino αφορμάται από την πραγματική ιστορία της Οικογένειας Manson και της φρικτής της δράσης που συγκλόνισε Αμερική και υφήλιο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 για να δικαιώσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο όλα τα θύματά της. Με  πλοκή που συνομιλεί με το επίσης ταραντινικό «Inglourious Basterds» του 2009 ως προς την επιδίωξη ανατροπής της πορείας των ιστορικών γεγονότων, ο θεατής εισάγεται στον κόσμο του -εκ πρώτης όψεως- φιλικού και υπέρλαμπρου Los Angeles του 1969 που, αν και υπόσχεται κάθε μεγαλείο, τελικά αναθρέφει στους κόλπους του κάθε λογής ανθρώπους: από αθώες επίδοξες σταρ του σινεμά και επιτυχημένους ανερχόμενους σκηνοθέτες, μέχρι ναρκομανείς αιμοβόρους χίπις και παρηκμασμένους βίαιους κασκαντέρ.

Εν μέσω μιας ιδιαίτερα σχοινοτενούς αφήγησης που ίσως κουράσει ακόμα και ορισμένους από τους πιο πιστούς του οπαδούς, ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος επιλέγει να παρουσιάσει ένα κολλάζ χαρακτήρων, έχοντας ως βασικούς του πρωταγωνιστές το δυναμικό ντουέτο των Leonardo DiCaprio και Brad Pitt, οι οποίοι κλέβουν τις εντυπώσεις τόσο για την ερμηνευτική τους δεινότητα όσο και για τη μεταξύ τους χημεία. Αποδίδοντας μέσω των χαρακτήρων τους ένα φόρο τιμής στην άνευ όρων φιλία που ανάγεται σε σχέση ζωής, οι DiCaprio και Pitt ενσαρκώνουν αντίστοιχα τον Rick Dalton, έναν ξεπεσμένο σταρ της τηλεόρασης που προσπαθεί να αναστήσει το «εγώ» του, κυνηγώντας μια ένδοξη κινηματογραφική καριέρα και τον Cliff Booth, τον άκρως ιδιόρρυθμο κασκαντέρ και βοηθό του, μια φιγούρα αμφιλεγόμενη που προσπαθεί να βρει τη θέση του στην Πόλη των Αγγέλων. Κι ενώ στην οθόνη παρελαύνουν παλιοί γνώριμοι του Tarantino σε ρόλους έκπληξη, οι νέες αφίξεις δεν θα μπορούσαν παρά να αφήσουν θετικές εντυπώσεις, με πρώτη και καλύτερη την παρουσία της νεαρότατης Margot Robbie στον ρόλο μιας γοητευτικά αιθέριας Sharon Tate, της οποίας η αθωότητα και η ομορφιά βρίσκονται σε πλήρη συνάρτηση με το ρομαντικοποιημένο αμερικάνικο όνειρο που -τουλάχιστον εδώ- παρέμεινε ζωντανό.

Και καθώς η μεστή σκηνοθεσία συνοδεύεται από μια εξίσου άρτια φωτογραφία που υπογράφεται από τον βραβευμένο εις τριπλούν με το χρυσό αγαλματάκι των Όσκαρ Robert Richardson, το σενάριο δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει τα γνωστά τερτίπια του Tarantino που συνεχίζουν να ενθουσιάζουν τους φαν του. Τρισδιάστατοι χαρακτήρες, πνευματώδεις διάλογοι και μια σωρεία φετίχ συνοδεύονται από το αιφνιδιαστικό ξέσπασμα της βίας και τον καταιγισμό βωμολοχιών σε μια ταινία που, αν και σίγουρα λιγότερο αιματοβαμμένη από τις προηγούμενες δημιουργίες του, παραμένει εξίσου προβοκατόρικη και απολαυστική.

Και ο Quentin επί το έργον…

Με μια κατακλείδα συγκινητικά παραμυθένια που αποσκοπεί να απαλύνει τον πόνο που έσπειρε η συμμορία του Manson και που επέφερε με τη σειρά της τη βάναυση κατάρρευση του χίπικου ονείρου το καλοκαίρι εκείνο του 1969, ο Tarantino, ως γνήσιο τέκνο της γενιάς του, καταφέρνει να πει το δικό του «αντίο» όχι μόνο στην εποχή της αμερικανικής αθωότητας των χρόνων του ‘60, αλλά και στα ένδοξα χρόνια της κινηματογραφικής της βιομηχανίας, οι πρωταγωνιστές της οποίας -αρρενωποί καουμπόηδες, πικάντικα κορίτσια, άρχοντες των πολεμικών τεχνών και τόσοι ακόμα- έμελλε να παραχωρήσουν τη θέση τους στους ψυχολογικά καταρρακωμένους στρατιώτες του Βιετνάμ του «Ελαφοκυνηγού» και του «Αποκάλυψη Τώρα», στους ηθικά κατακερματισμένους πρωταγωνιστές του «Chinatown» και του «Taxi Driver» και στους αιμοδιψείς μανιακούς δολοφόνους των «The Texas Chainsaw Massacre» και «Halloween».

Νοσταλγική μνεία στον κόσμο και το σινεμά του τότε, το «Once Upon a Time…in Hollywood» στέκει τελικώς περήφανα ανάμεσα στις υπόλοιπες ταινίες της φιλμογραφίας του Quentin Tarantino, αποτελώντας ένα έργο της ωριμότητάς του που κάθε λάτρης της ιδιαίτερης αισθητικής του οφείλει στον εαυτό του να απολαύσει επί της μεγάλης οθόνης.

Υ.Γ. To «Once Upon a Time…in Hollywood» προβάλλεται από την Πέμπτη 22 του Αυγούστου στις ελληνικές αίθουσες. Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Καλές προβολές και καλό Σαββατοκύριακο!

Το ποίημα της εβδομάδας

Μόνο η αγγλική ποίηση τελικά μπορεί να δροσίσει τα κυριακάτικα μεσημέρια του Ιουνίου. Παρακάτω θα διαβάσετε ένα ποίημα του Brian Patten σε μετάφραση του Χάρη Βλαβιανού για την Ανθολογία ερωτικής ποίησης (εκδόσεις Πατάκη, 2013).

Χορεύοντας στο σκοτάδι του Karl Ove Knausgård

Η επιστροφή στα βιβλία του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ είναι σαν την επιστροφή στο πατρικό, άβολη και ταυτόχρονα απολαυστική. Μετά τον χλιαρό, κατά την γνώμη μου, τρίτο τόμο, ήρθε η σειρά του Χορεύοντας στο σκοτάδι. Σε αυτό το βιβλίο ο Ούβε επιστρέφει δυναμικά στις προηγούμενες δόξες του περιγράφοντας την χρονιά που πέρασε σε ένα ψαροχώρι στη Βόρεια Νορβηγία. Ήταν δεκαοχτώ χρονών, είχε αναλάβει τον ρόλο του δασκάλου σε ένα ολιγοθέσιο σχολείο και το αίμα του έβραζε. Με τον αφοπλιστικά ειλικρινή τρόπο του, ο φλύαρος Νορβηγός περιγράφει την μετάβασή του στην ενήλικη ζωή και τις πρώτες ερωτικές του αποτυχίες.

Interpol – A Fine Mess (EP)

Μετά από πάνω από ένα μήνα αναμονής για το EP των Interpol, σήμερα ήρθε επιτέλους η μέρα που κυκλοφόρησε, σε όλες τις υπηρεσίες μετάδοσης μουσικής σε μορφή streaming.

Interpol – Marauder (2018)

Σε λίγες ημέρες, ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματά μου, οι Interpol θα βγάλουν το καινούριο τους EP με τίτλο “A Fine Mess”. Στο κλίμα, λοιπόν, της νέας κυκλοφορίας και ενώ έχουν ήδη βγει κάποια τραγούδια από το EP, αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να παρουσιάσω το τελευταίο τους άλμπουμ στην παρούσα φάση και μετά να μιλήσω για το EP, όταν θα το έχουμε εξ ολοκλήρου διαθέσιμο.

Μια κινητή γιορτή του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα και όταν αυτό προβάλλεται από την πένα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τότε είναι ακόμα καλύτερη. Η Κινητή Γιορτή είναι ακριβώς αυτό που εννοεί ο τίτλος, ένας ασταμάτητος εορτασμός που μεταφέρεται από τις γεμάτες αίθουσες των καφέ στα κοσμικά σαλόνια των καλλιτεχνών τα χρόνια του μεσοπολέμου. Οι μνήμες της νιότης του Χέμινγουεϊ γράφτηκαν πολλά χρόνια μετά, σε μια άλλη χώρα, στην Κούβα, λίγο καιρό πριν εκείνος αυτοκτονήσει. Τελικά είχε δίκιο εξαρχής, έπρεπε να φύγει μακριά από το Παρίσι για να καταφέρει να γράψει για αυτό.

Το ποίημα της εβδομάδας

Δεν είναι (ακόμα) η εποχή των κερασιών, αλλά όταν διαβάσετε την ομότιτλη ποιητική συλλογή του Γιώργου Δομιανού θα γίνει. Να ορίστε και τα πειστήρια, μικρά άνθη κερασιάς πέφτουν στο μπαλκόνι σας διαβάζοντας το παρακάτω ποίημα.

Κρύο χώμα του Adrian McKinty

Είμαι από αυτούς τους αχαρακτήριστους που αν δεν μπει κατακαλόκαιρο δεν πιάνουν αστυνομικό στα χέρια τους. Η τύχη όμως τα ‘φερε, ή μάλλον καλύτερα η κακοκαιρία, και αποκλείστηκα στο νησί με το Κρύο Χώμα του Adrian McKinty. Οι σελίδες γυρνούσαν σαν να τις έπαιρνε ο αέρας και εγώ δεν βλέπω την ώρα να προχωρήσω στην επόμενη υπόθεση του αστυνόμου Σον Ντάφι. Μέχρι τότε βέβαια ας πούμε δυο λόγια για το αυτό εδώ το διαμαντάκι, το πρώτο της σειράς.

Το ποίημα της εβδομάδας

Ένας αιώνας έχει περάσει από τον θάνατό του και ακόμα το ασίγαστο πνεύμα του τροφοδοτεί την φωτιά της τέχνης. Ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ είχε την τύχη να γεννηθεί στην αυγή της αλλαγής του σύγχρονου κόσμου, να κάνει παρέα με τους μετέπειτα καλλιτεχνικούς θρύλους της εποχής και να επηρεάσει με την ζωή και το έργο του την γαλλική και παγκόσμια λογοτεχνία. Παρά τις τόσες προσφορές του, από το βάπτισμα του σουρεαλισμού μέχρι και την εισαγωγή της ποιητικής τεχνικής των calligrammes, έχω την εντύπωση πως το όνομά του, και σαφώς το έργο του, δεν χαίρει του σεβασμού που του αξίζει. Είναι κομμάτι παραγνωρισμένος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Τα έργα του, ακόμα και στις μέρες μας, παραμένουν τόσο τρομακτικά πρωτοποριακά που άλλη πένα δεν τα έχει φτάσει. Διαβάστε και θαυμάστε.

Η γάτα μου η Γιουγκοσλαβία του Παϊτίμ Στάτοβτσι

Με μια κουστουμαρισμένη γάτα στο εξώφυλλο και τον σουρεαλιστικό τίτλο Η γάτα μου η Γιουγκοσλαβία, το παρθενικό συγγραφικό πόνημα του Παϊτίμ Στάτοβτσι υπόσχεται πολλά και καταφέρνει ακόμα περισσότερα. Τα Βαλκάνια, έστω και ως σημείο αναφοράς, ζωντανεύουν από το νέο συγγραφικό αίμα. Τα παιδιά εκείνα που έφυγαν μακριά τους για μια καλύτερη ζωή, επιστρέφουν με όπλο την πένα για να απελευθερώσουν τα φαντάσματα των γονιών τους.