Η Ιωάννα και οι εφτά χαρές!

Χάρης στη Metaphrasi θα μάθετε απόψε ποια είναι τα εφτά πράγματα που με κάνουν χαρούμενη, ένα για κάθε μέρα της εβδομάδας! Σκεφτόμενη τι θα γράψω, κατάλαβα ασυναίσθητα ότι η ζωή έχει τη δύναμη να κάνει ακόμα και τα πιο απλά πράγματα όμορφα. Δυστυχώς όμως, η καθημερινότητα μας τυλίγει με την ομίχλη της συνήθειας και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Πάλι καλά που έχουμε και τα tags και καταλαβαίνουμε πόσο τυχεροί είμαστε!

Δευτέρα (mother of all bombs): Η εβδομάδα ξεκινά και τι καλύτερο από ένα κρύο ποτήρι γάλα με το πρωινό ή ένα αχνιστό φλιτζάνι δυόσμο νωρίς το απόγευμα! Αρώματα και γεύσεις στην πιο φυσικοί τους μορφή, που είναι ικανά να ξημερώσουν τα αξημέρωτα της πιο δύσκολης μέρας της εβδομάδας!

Τρίτη (η λυπητερή): Ελάχιστα πιο ευχάριστη από την προηγούμενή της, η Τρίτη είναι για μένα η μέρα που συνήθως ξεκινάω κάποιο νέο βιβλίο! Ε πως να μην χαίρεσαι με ένα νέο βιβλίο, λοιπόν;

Τετάρτη (ή Μιζέρια): Πραγματικά, αν κάποιος άλλαζε το όνομα της Τετάρτης, η αμέσως επόμενη καταλληλότερη επιλογή ονόματος θα ήταν η Μιζέρια(!). Για αυτό το λόγο, την Τετάρτη συνήθως απολαμβάνω ένα special κομμάτι σοκολατόπιτα ή γαλακτομπούρεκο. Έτσι, για να μην λέμε πως μας έφαγε η μιζέρια, την τρώμε εμείς πρώτη!

Πέμπτη (λίγο κουπί ακόμα): Πέμπτη συνήθως βγαίνουν οι νέες προβολές, οπότε το πρόγραμμα έχει ταινία! Μια από τις πιο αγαπημένες στιγμές της εβδομάδας για να καλωσορίσουμε χρωματιστά και με φαντασία το Παρασκευοσαββατοκύριακο!

Παρασκευή (εδώ πληρώνονται όλα): Η πέμπτη μέρα της εβδομάδας, όταν τελειώνουν η σχολή και οι δουλειές, είναι αφιερωμένη στην πιο αγαπημένη μου συνήθεια, τον ύπνο! Ξέρω ότι κοιμώμενη δεν περνάω και πολύ παραγωγικά την ώρα μου, αλλά είναι ο ύπνος είναι η κινητήριος δύναμη για να είμαι δημιουργική όλες τις υπόλοιπες ώρες της μέρας μου!

Σάββατο (Friends στο Star και στη ζωή): Το Σάββατο επιστρέφουν οι φίλοι μου από τις πόλεις που σπουδάζουν, αυτό από μόνο με κάνει χαρούμενη! Αλλά χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν η άφιξη τους συνοδεύεται με ατελείωτους περιπάτους στο κέντρο της πόλης, με καφέδες στα bistro της Κολοκοτρώνη και φαγητό στο Γκάζι!

Κυριακή (εκδρομή): Η τελευταία μέρα, ένα βήμα μόλις από την σπαζοκεφαλιά της Δευτέρας, είναι συνυφασμένη με την οικογένεια, το τραπέζι που θα φάμε και τις χαζομάρες που θα πούμε. Αυτά τα τόσο καθημερινά αλλά πολύτιμα πράγματα, που σε κάνουν να νομίζεις ότι ταξίδεψες μέχρι την άκρη του κόσμου χωρίς να κάνεις ένα βήμα!

Να ευχαριστήσω για ακόμα μια φορά την Φωτεινή για το tag και με την σειρά μου να καλέσω όποιον θέλει να γράψει ένα ανάλογο ποστ! 

Πως να κρυφτείς απ τα παιδιά…

Σήμερα το απόγευμα περπατούσα προς τα Αγγλικά σκυφτή. Μετρούσα τους μήνες για τις εξετάσεις, τις εργασίες που πρέπει να παραδώσω μέσα στην εβδομάδα και ένα κάρο άλλα πράγματα πρέπει να χωρέσουν κάπου στο 24ωρο. Ξαφνικά ακούω πίσω μου μια ψιλή φωνή να γελά και να λέει «όμορφο το παντελόνι σου!». Γυρνάω και βλέπω μπροστά μου ένα μικρό ξανθό άγγελο. Δεν θα ταν παραπάνω από δέκα χρονών. Οι μπούκλες τις ξεπηδούσαν σε διάφορα μήκη πάνω από το κεφάλι της και κάτω στο  δεξί της μάγουλο είχε γραμμές από μαρκαδόρο. Έτρεξε, σχεδόν, χορευτικά δίπλα μου και συνέχισε να μου λέει πόσο μου πάνε τα ρούχα μου. Εγώ, με το ύφος του ξένου, του μεγάλου, την ευχαρίστησα και την ρώτησα τι τάξη πάει.  Ένα περίεργο πράγμα να δεις, το πρόσωπο της ήταν όλο ένα χαμόγελο.  Ασυναίσθητα χαμογέλασα και εγώ. Πήγαινε και εκείνη στα αγγλικά με την νέα της σάκα, «που είναι μπλε σαν την θάλασσα».  Ήταν χαρούμενη, μου είπε, ξεκίνησε γαλλικά στο σχολείο και της αρέσουν περισσότερο από τα αγγλικά, είναι πιο «περίεργα».  Δεν μίλησα, πάλι  χαμογέλασα. Κάποια μου θυμίζει σκέφτηκα.  Μπήκαμε μέσα και χωθήκαμε βιαστικά η κάθε μία στην τάξη της. Δεν την ρώτησα το όνομα της, όμως δεν χρειάζεται. Για μένα είναι η μικρή Ιωάννα…

Λίγα λόγια για ένα φίλο

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω το ρήμα διαβάζω είναι η μυρωδιά από τα κλασσικά εικονογραφημένα που συλλέγαμε μαζί με τον παππού μου, η αίσθηση από το χαρτί των εκδόσεων Ίκαρος και τα εξώφυλλα της Εστίας. Στα παλαιοβιβλιοπωλεία πολλές φορές ψάχνω βιβλία παλαιών εκδόσεων. ‘Όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά! Μου αρέσει να σκαρώνω ιστορίες για το πως κατέληξαν στα ράφια, πόσα χέρια τα ακούμπησαν και αν νοσταλγήθηκαν ποτέ από κάποιον αναγνώστη τους. Είναι αστεία όλα αυτά, το ξέρω! Αλλά ένα βιβλίο δεν κουβαλά απλά μια ιστορία. Κουβαλά, αρχικά, την ιστορία και τα όνειρα του δημιουργού του και μετά όλων όσων το διάβασαν. Κουβαλά τις ιστορίες όλων μας, ακόμα και αν απαριθμεί μόνο λίγες σελίδες.
Δεν με πειράζει τα βιβλία να είναι τσαλακωμένα, υπογραμμισμένα ή σημειωμένα. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου, νομίζω, αξίζει σε μερικά βιβλία να τα πειράξεις, να τα έχεις λίγο άτσαλα, να τους δώσεις την γεύση του μολυβιού. Η αρχική τους αξία δεν βανδαλίζεται ποτέ εξάλλου. Μόνο λίγο με πειράζει όταν είναι σκονισμένα. Πως να στο πω· αφήνεις κανένα κομμάτι σου να σκονιστεί; Η σκόνη δείχνει εγκατάλειψη και λησμονιά, δεν αξίζει σε κανέναν.
Και είναι και μερικά βιβλία που μέσα τους κρύβουν θησαυρούς και κάτι άλλα που σου πετάνε ντενεκεδόκουτα στο κεφάλι. Για αυτά, τα δεύτερα, κρίμα το μελάνι, όμως και αυτά κάποιος τα ονειρεύτηκε, κάποιος για αυτά κόπιασε. Μην τα πετάτε, ίσως από χέρι σε χέρι, κάποια μάτια το εκτιμήσουν. Και αν ξεκίνησες κάποιο και το άφησες στη μέση, μην ανησυχείς, σε άφησε και αυτό. Δώστου κάποια στιγμή μια ευκαιρία ακόμη. Ίσως ξεφύτρωσαν λέξεις από εκεί που δεν υπήρχαν, ίσως άλλες εξαφανίστηκαν.
Το διάβασμα, λοιπόν, είναι τρόπος ζωής και δεν περιορίζεται μονάχα σε μια αίσθηση. Φαντάσου το φαγητό να είχε μόνο γεύση και όχι μυρωδιά, δεν θα τρώγαμε σχεδόν καθόλου. Φαντάσου να υπήρχαν μονάχα δύο χρώματα στον κόσμο, θα κλείναμε τα μάτια, οικιοθελώς. Έτσι και με το βιβλίο, έχει ευωδιά, έχει επιδερμίδα, έχει πνεύμα. Είναι ένας φίλος με τα όλα του σαν να λέμε. Μην το ξεχνάς, επειδή δεν έχει μιλιά, σκέψου πως αυτό σου δίνει τη δική του.