Οι Κυριακές, το καλοκαίρι της Μαριαλένας Σεμιτέκολου

Το βιβλίο είναι έμψυχο αντικείμενο και η βασικότερη απόδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι η έλξη που ασκεί, πολλές φορές πριν ακόμα διαβαστεί, στον αναγνώστη. Είναι σαν να σε προσκαλεί το ίδιο να γυρίσεις τις σελίδες του, να το ταξιδέψεις και στο τέλος να το αγκυροβολήσεις στην βιβλιοθήκη σου. Αυτό τουλάχιστον συνέβη σε μένα με το πρωτότοκο πόνημα της Μαριαλένας Σεμιτέκολου, Οι Κυριακές, το καλοκαίρι, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.

Η Κυριακή είναι όπως και να το κάνουμε μια περίεργη μέρα. Είναι η μέρα που οι ρυθμοί χαλαρώνουν και το μυαλό ανενόχλητο πια σουλατσάρει στα σοκάκια της μνήμης. Η μέρα που η φαντασία παίρνει την εξουσία στα χέρια της και αποκωδικοποιεί όλες τις στοιβαγμένες εικόνες της εβδομάδας, του χρόνου, της ζωής ολόκληρης. Και εδώ που τα λέμε, αν μια μέρα από τις επτά της εβδομάδας είναι κατάλληλη για απολογισμό αυτή σίγουρα είναι η Κυριακή. Η Μαρίνα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, ξεκινά τον απολογισμό ασυναίσθητα κάπου ανάμεσα στον πρωινό καφέ και την συνειρμική σκέψη της γηραιάς της γειτόνισσας. Η μια σκέψη φέρνει την άλλη και ένα ατελείωτο ντόμινο εικόνων και σκέψεων ξεκινά όσο εκείνη κάθεται στον καναπέ, βγαίνει να πάρει τσιγάρα ή ποτίζει τα λουλούδια της κυρίας Ευτυχίας, πάντα μόνη.

Μια μέρα και εκατό σελίδες φτάνουν και περισσεύουν για να ειπωθεί μια ιστορία. Σε αντίθεση με το ωκεανώδες μυθιστόρημα, η νουβέλα είναι η λίμνη που φανερώνει τον βυθό της σε όσους σταθούν να τον θαυμάσουν. Ήδη από τον τίτλο η Σεμιτέκολου κάνει αισθητή την πρόθεσή της να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό σε αυτό το πρώτο της και τόσο όμορφο βιβλίο. Μέσα από την Μαρίνα, την μοναχική πρωταγωνίστριά της, ο αφηγηματικός προτζέκτορας προβάλλει την μοναξιά ενός ανθρώπου της εποχής, όμοια με αυτή της ερειπωμένης πόλης τις Κυριακές, το καλοκαίρι.

Βράδιασε. Κανείς, ούτε και η Μαρίνα, δεν θα μπορούσε να πει με ακρίβεια το πότε. Όλοι το ξέρουν πως το φως του ήλιου δεν φεύγει μια και έξω, δεν κλείνει με κάποιον διακόπτη, χαμηλώνει σταδιακά, εξασθενεί και αργοσβήνει με σταθερό ρυθμό, αδιόρατα, έτσι που όλοι κοιτάνε γύρω τους και διαπιστώνουν απορημένοι ότι»βράδιασε…» Η Μαρίνα μπαίνει μέσα και κλείνει την μπαλκονόπορτα.

Η πρόζα είναι ποιητική και ταυτόχρονα δυναμική. Το συγγραφικό στοιχείο που ξεχώρισα ήταν ο χωρισμός των κεφαλαίων σε χρονικά πέπλα συνοδευόμενα από στίχους. Ειδικά στην περίπτωση του After Hours, του γλυκόπικρου αυτού άσματος των Velvet Undergroud, η σύνδεση είναι απόλυτη.

Όπως είχε γράψει και ο Χρήστος Βακαλόπουλος στους Πτυχιούχους «τις Κυριακές οι άνθρωποι είναι εξομολογητικοί, αισθάνονται ότι αν δεν τα βγάλουν όλα, θα παραιτηθούν μια για πάντα από τις επιθυμίες τους». Η Μαρίνα ενδίδει σε αυτή την βουβή εξομολόγηση που μόνο αυτή την μέρα μπορεί να πραγματωθεί και μετρά αντίστροφα την νέα εβδομάδα που ξεκινά για να καταλήξει όπως και η προηγούμενη σε μια γλυκόπικρη Κυριακή.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.