Η αντίπερα όχθη του Julio Cortazar

Το διήγημα είναι μία από τις αγαπημένες μου λογοτεχνικές φόρμες και αυτό γιατί πάντα πίστευα ότι είναι δυσκολότερο να αποδώσεις ένα ολοκληρωμένο νοηματικά και συναισθηματικά κείμενο σε μερικές δεκάδες σελίδες από το να το «χωρέσεις» σε μερικές εκατοντάδες. Ο Julio Cortazar στην Αντίπερα Όχθη ξεπερνά τη σκόπελο του αριθμητικού περιορισμού σχεδόν αναίμακτα και απογειώνει τα δεκατρία διηγήματα της συλλογής στέλνοντας τα κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση.

Ο Julio Cortazar γεννήθηκε το 1914 στις Βρυξέλλες και σε ηλικία τεσσάρων ετών έφυγε με την οικογένειά του για την Αργεντινή. Εκεί τελείωσε το σχολείο, ξεκίνησε σπουδές στη φιλοσοφία, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε, και εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών. Λόγω της εναντίωσής του με το καθεστώς του Περόν, το 1951 αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, όπου έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου και εργάστηκε ως μεταφραστής στην Ουνέσκο. Το 1961, γοητευμένος από τον αγώνα και την επανάσταση της, επισκέφτηκε την Κούβα και συνδέθηκε φιλικά με τον Fidel Castro. Τριάντα χρόνια μετά την φυγή του στη Γαλλία, το 1981, ο Francois Mitterrand του απένειμε την γαλλική υπηκοότητα. Πέθανε στο Παρίσι το 1984 αναγνωρισμένος και πολυδιαβασμένος.

Η Αντίπερα Όχθη, όπως ανέφερα και στον πρόλογο, είναι μια συλλογή διηγημάτων. Εκδόθηκε μετά τον θάνατο του συγγραφέα και περιλαμβάνει δεκατρία αυτοτελή κείμενα γραμμένα από το 1937 μέχρι το 1945 και χωρισμένα σε τρεις θεματικές ενότητες. Όλες οι ιστορίες είναι δομημένες με την χαρακτηριστικές συγγραφικές αρετές του Cortazar, όπου το φανταστικό συναντά το μαγικό ρεαλισμό και την ειρωνεία. Είναι φυσιολογικό σε μια συλλογή να μην έχουν όλες οι συμμετοχές την ίδια βαρύτητα. Αυτό συμβαίνει και εδώ, μόνο που παρά τις όποιες αδυναμίες μπορεί να έχει ένα διήγημα, είναι τόσο ρέουσα και καλαίσθητη η πρόζα του Cortazar που ακόμα και τα λιγότερο αγαπημένα μου διηγήματα τελικά κατάφεραν να μου αφήσουν το στίγμα τους.

Ο συγκεκριμένος τίτλος των εκδόσεων Bibliotheque δεν ξεχωρίζει μονάχα για το εσωτερικό του περιεχόμενο. Από το ιδιαίτερο σχήμα του βιβλίου μέχρι τις εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο, όλα είναι προσεγμένα και πολύ κοντά στο πνεύμα που αποπνέουν τα διηγήματα. Συνολικά, η Αντίπερα Όχθη είναι μια συλλογή που σίγουρα αξίζει την προσοχή των αναγνωστών. Μαζί με την ποιητική Σύνθλιψη των σταγόνων, που κυκλοφορεί επίσης από ίδιες τις εκδόσεις, θεωρώ ότι είναι τα κατάλληλα πρώτα βήματα στον κόσμο του σπουδαίου αυτού λογοτέχνη.