Βαβέλ: Νατάσσα Μποφίλιου

της Μαρίας-Νίκης Ζαφειράκη

Όταν άκουσα γύρω στις αρχές Μαρτίου ότι η Νατάσσα Μποφίλιου πρόκειται να πραγματοποιήσει έναν κύκλο εμφανίσεων στον Βοτανικό· μαγκώθηκα, για να είμαι ειλικρινής. Ο Βοτανικός -είτε το θέλετε είτε όχι– είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη νύχτα κι έχει φιλοξενήσει καλλιτέχνες που απέχουν από το είδος που διαπραγματεύεται η συγκεκριμένη καλλιτέχνις. Ο φόβος· φανερός και δικαιολογημένος· θα μπορέσει η Νατάσσα Μποφίλιου κι η ομάδα της να ανατρέψουν με το δικό τους προσωπικό στιλ το δεδομένο ύφος του χώρου εξελισσόμενοι παράλληλα κι ίδιοι ή θα ανατραπούν από αυτόν καταλήγοντας σε κάτι εντελώς διαφορετικό;

Σταδιακά και διαβάζοντας τις πρώτες κριτικές, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα ένθερμες ομολογουμένως, άρχισα να αισθάνομαι ολοένα και μικρότερη επιφύλαξη κι έτσι εχθές αποφάσισα να επισκεφτώ κι εγώ τη Βαβέλ της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και των φίλων τους.

Τα δώδεκα τραγούδια της Βαβέλ παρουσιάζονται μαζί με παλαιότερες επιτυχίες της ομάδας κι ελάχιστες διασκευές, ενω διατηρείται απολύτως η συνοχή του προγράμματος. Η Βαβέλ όπως έχουν δηλώσει, άλλωστε, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες είναι η Αθήνα του σήμερα. Είναι το τώρα. Είναι γεμάτη με όσα μας απασχολούν κοινωνικά, ερωτικά, πολιτικά. Στόχος· να αγαπήσουμε την Αθήνα απαλλαγμένη από τα φτιασιδώματα και τον ποιητικό εξωραϊσμό, να προσεγγίσουμε εκ νέου την Αθήνα όπως ακριβώς είναι κι εν τέλει να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και την πρωτεύουσα που κρύβουμε μέσα μας.

Ένα συνοθύλευμα από λαϊκούς ήχους, βαλκανικά ακούσματα και τζαζ επιρροές που όμως δένουν εξαιρετικά μεταξύ τους κι αποκτούν μία έντεχνη ομοιομορφία. Ιστορίες για ανθρώπους που ερωτεύονται, κλαίνε, μεθούν, δακρύζουν, γελούν. Αυτό είναι η Βαβέλ.

Είναι η ζωή όλων εμάς των παιδιών –ανεξαρτήτου ηλικίας- που αντιμετωπίζουμε τα σκαμπανεβάσματα της ασφυκτικής ενηλικίωσής μας και που επιβιώνουμε μέσα από στιγμές. Τα τραγούδια που ξεχώρισα είναι τα «Τα δικά τους τραγούδια» «Αντιγόνη», «Βαβέλ» και «Τα μεθύσια».

Οι ελάχιστες –τόσες όσες– διασκευές στηρίζουν σθεναρά το πρόγραμμα κι εκτελούνται άρτια, χωρίς υπερβολές. Τα παλαιότερα κομμάτια ανανεώνονται, αναπροσδιορίζονται μουσικά κι αισθητικά και αποκτούν πλέον την ταμπέλα του «κλασικού».

Το σκηνικό μυρίζει Αθήνα· ένας μεγάλος προβολέας, μία πολυθρόνα, ένα πορτατίφ, ένας καθρέφτης, στεγάζουν τη Βαβέλ. Μια εξαιρετική μπάντα την πλαισιώνει, αποτελούμενη στο μεγαλύτερο μέρος της από νέους συνεργάτες, και πίσω σε ένα μεγάλο «πανί» εναλλάσσονται εικόνες της Αθήνας, όμορφες, άσχημες, γκρίζες, μα όχι μίζερες. Η Βαβέλ είναι ο προβληματισμός, αλλά η μεμψιμοιρία δεν χωράει στη Βαβέλ.

Το εγχείρημα της δημιουργικής «τριάδας» που επιστρέφει πέντε χρόνια μετά τις Μέρες του Φωτός, είναι κάτι παραπάνω από επιτυχημένο. Είναι ανθρώπινο, είναι εμείς. Η Βαβέλ είναι η αστική ποίηση μιας πόλης που ασφυκτιά, συλλογισμοί βγαλμένοι απ’τα στενά της που παίρνουν σχήμα μέσα απ’τις ανάσες των κατοίκων της.  Ένας καινούριος δίσκος παρουσιάζεται –και με το παραπάνω– στο κοινό του και παράδιδεται ως πολύτιμο δώρο φτιαγμένο για όλους, μα ειδικά για τον καθένα.

Το γλυκό αυτό κορίτσι, η Μαρία Νίκη, από εδώ και πέρα θα συνεργάζετε μαζί μας! Σας προτείνουμε να επισκεφτείτε το προσωπικό ιστολόγιο της και να διαβάσετε και άλλα μαγευτικά της κείμενα: http://awindthatrose.blogspot.gr/