Ας γελάσω!

Εδώ και ώρα προσπαθώ να βρω λέξεις να περιγράψω το βιβλίο που άλλαξε την λογοτεχνία στα μάτια μου και δεν το καταφένρω. Πειραιάς, δεκαετία του ’50, ένα εργοστάσιο μεταποιημένο σε εργατικές πολυκατοικίες. Αυτό είναι το 10. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ιστορίες ανθρώπων που μπλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν ένα σύμπαν από ζωές σε ένα τόπο δίχως μέλλον. Το 10 είναι κάτι παραπάνω από ένα λογοτεχνικό βιβλίο, τολμώ να πω, είναι ένα τοιχογράφημα ενός ολόκληρου μικρόκοσμου. Ένα βιβλίο-ενθύμιο μιας γενιάς που πέρασε ανεπιστρεπτί και μιας εποχής που άφησε τα πιο καλοχαραγμένα σημάδια της στην ελληνική κοινωνία.

Πέρα όμως από τα πιθανά ρεαλιστικά στοιχεία της πλοκής, ο Καραγάτσης προσθέτει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τον ερωτισμό στο κείμενο. Πιο συγκεκριμένα, σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου περιλαμβάνεται και κάποια περιγραφή σεξουαλικού περιεχομένου ή έστω κάποιο ψήγμα αυτής. Αυτός ίσως είναι ο κυριότερος λόγος που δεν έχει αναγνωριστεί η πραγματική αξία αυτού του βιβλίου. Όπως και να ‘χει, η σεξουαλική χροιά είναι βασικό χαρακτηριστικό της γραφής του Καραγάτση και μόνο να προσδόσει στο κείμενο μπορεί.

Η ασταμάτητη ροή του 10 παραμένει μέχρι και σήμερα, για άλλους λόγους, ατέρμονη. Ο συγγραφέας απεβίωσε και δεν κατάφερε να τελειώσει αυτό που άρχισε. Μελετητές υποστηρίζουν πως η τελική μορφή του έργου θα ήταν κάτι παραπάνω από την διπλάσια της υπάρχουσας μορφής. Προσωπικά, αυτό το γλυκόπικρο του παραμυθιού χωρίς τέλος, με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο το βιβλίο και τους ήρωές του. Τους έδινα εγώ το τέλος που ήθελα.

Κλείνοντας θα πρέπει να αναφέρω την σειρά του Αλφα που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο, το 10. Χρόνια μετά και όπως ανατρέχω στο βιβλίο, με την ίδια λαχτάρα ανατρέχω και στην σειρά. Σε όποιον αρέσουν οι καλογυρισμένες σειρές εποχής την συστήνω ανεπιφύλαχτα.

ΥΓ. Σύντομα θα έρθουν και άλλα αφιερώματα σε έργα του Καραγάτση!

*»Ας γελάσω» ήταν η τελευταία γραπτή φράση του συγγραφέα λίγο πριν τον θάνατο του και -κατ’επέκτασην- οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου.