Τρεις -κόκκινες- αγαπημένες

της Late November

Βλέποντας τη λίστα με τις ταινίες που λατρεύω λίγο περισσότερο απ’ τις υπόλοιπες, αυτές που έχω δεθεί λίγο παραπάνω, αυτές που κρατούν ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου, παρατήρησα πως δύο απ’ αυτές, μάλιστα αρκετά ψηλά και οι δύο στη λίστα, έχουν ως βασικό το χρώμα κόκκινο. Χωρίς καμία υπερβολή, το κόκκινο είναι παντού, στα πλάνα, στο φόντο, στα ρούχα, παντού, μέχρι και στις αφίσες. Για ανθρώπους σαν κι εμένα που παρατηρούν σκηνοθέτες και φωτογράφους και μουσικούς και σεναριογράφους, ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρια μου δημιουργεί μια αίσθηση δεσίματος. Μ’ αρέσουν τα χρώματα πολύ (κύριε Wes Anderson, σας αγαπώ).

Ο πρώτος λοιπόν τίτλος είναι το Into the mood for love. Η ταινία μας ήρθε από την Κίνα, και η πρώτη της εμφάνιση ήταν στις Κάννες το 2000. Πέρα απ τις πλανάρες του σκηνοθέτη (Kar-Wai Wong) και την αριστουργηματική φωτογραφία που μου ριξε το σαγόνι στο πάτωμα και με έκανε να σκέφτομαι «Κοίτα να δεις οι Κινέζοι, μωρέ μπράβο», πέρα από την μουσική του Shigeru Umebayashi που δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει ότι είναι μουσική ιδιοφυία ο άνθρωπος, το χει ξανακάνει και το κάνει συνέχεια, πέρα από την ανατριχιαστική σκηνή του δείπνου όπου επιτέλους καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, μην διαβάσετε τη σύνοψη σας παρακαλώ, μπείτε τυφλά στην ταινία για να είναι και αγνή και η αντίδρασή σας, πέρα απ το γεγονός ότι είναι τόσο αισθησιακή η όλη κατάσταση και ρε παιδιά, δε θυμάμαι να ακουμπιούνται και πολύ, να με συγχωράτε και διορθώστε με αν κάνω λάθος, πάει και καιρός που την είδα. Πέρα από τις εκπληκτικές ερμηνίες, απ’ το πως δέσανε όλα αυτά τόσο ήρεμα και υπέροχα μεταξύ τους, εμένα το κόκκινο μου έμεινε. Θα μου πείτε, «είσαι τρελή», ε μπορεί και να μαι, αλλά θεέ μου, το κόκκινο.

Η δεύτερη ταινία λοιπόν είναι η Κόκκινη του Κισλόφσκι. Δεν το περίμενα να την αγαπήσω τόσο την συγκεκριμένη, είχα δει τις δύο πρώτες, τις εκτίμησα, τις αγάπησα, και μπορώ να πω πως ολόκληρη η τριλογία είναι ένα έπος, τι ταξίδι κι αυτό. Ξεκίνησε μες στην μαυρίλα και την κατάθλιψη με την Μπλε, η Ζουλιέτ Μπινός έδωσε ρέστα με την ερμηνία της, εκπληκτική. Μετά ήρθε η Λευκή που την λες και μαύρη κωμωδία, δύσκολη θεματολογία, η αφήγηση τρομερή και στις δύο.
Και μου έκανε δώρο ο Κισλόφσκι στο τέλος την Κόκκινη.
Δεν ξέρω αν φταίει η Ιρέν Ζακόμπ, αυτή η γυναίκα με μαγνήτισε σε ολόκληρη την ταινία, όσο ήταν στο πλάνο δεν μπορούσα να κοιτάξω αλλού, η ηρεμία της μου άρεσε τόσο μα τόσο πολύ, έβγαζε ομορφιά μέχρι και ο τρόπος που περπατούσε. Προσφέρει ελπίδα η Κόκκινη, προσφέρει όλα αυτά που μου πήρε ο Κισλόφσκι στις πρώτες δύο. Όλα τα κούμπωσε μεταξύ τους, είναι η κατάληξη, είναι η ταινία που συνειδητοποίησα το μέγεθος του κατορθώματος του σκηνοθέτη. Τελείωσε η ταινία και έμεινα να κοιτάω τους τίτλους τέλους μέσα σε έκσταση και απόλυτη ευτυχία.
Η αφίσα μου έμεινε. Η αφίσα που ήταν και μέσα και έξω απ’ την ταινία. Και η μουσική η ανυψωτική.
Μια ταπεινή υπόκλιση για σας, κύριε Κισλόφσκι.

Τρίτη και πιο αγαπημένη λοιπόν, μες στο κόκκινο κι αυτή, μες στο κόκκινο του Αλμοδόβαρ, το χει κατοχυρώσει, είναι δικό του και τού ανήκει δικαιωματικά, είναι το Volver. Έχω δει αρκετές δικές του, και μπορώ να πω πως προτιμώ τις κωμωδίες του. Όσο κωμωδία μπορεί να είναι μία ταινία με βαριά και ασήκωτη θεματολογία. Έτσι και το Volver λοιπόν, μπήκε στη ζωή μου μέσα σε μια νύχτα και την άλλαξε για πάντα. Η σκηνοθετάρα τούτη με έκανε να γελάσω, να γελάσω τόσο πηγαία και ειλικρινά που μου ρθαν δάκρυα στα μάτια, δεν νομίζω να το έχω πάθει ξανά αυτό. Μία παράνοια η όλη ταινία, «έλα» να λέω, «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό». Μέσα στο όλο χάος της που βγάζει, ρε γαμώτο, νόημα, μες στο χάος της έχει σειρά και ειρμό και ρυθμό, γέλασα μέχρι δακρύων, μέχρι να μην μπορώ να ανασάνω, ευχαριστήθηκα, λατρεψα την κάθε σκηνή, το κάθε πλάνο, τους απόλυτα σουρεαλιστικούς μα και ταυτόχρονα πέρα για πέρα ανθρώπινους και ειλικρινέστατους διαλόγους. Δεν είναι το χιούμορ επίτηδες εκεί. Έτυχε να είναι εκεί γιατί αυτό το χιούμορ είναι μες στη ζωή του καθενός.
Μες στα κόκκινα η Πενέλοπε Κρουζ στην ταινία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για μια ταινία από έναν σκηνοθέτη που έχει δείξει πόσο αγαπάει τις γυναίκες, πόσο τις λατρεύει χωρίς να μειώνει τους άντρες, έχει βρει μια δική του ισορροπία. Ο τρόπος που αγαπάει ο Αλμοδόβαρ τις γυναίκες, είναι ένας θρίαμβος.
Το Volver λοιπόν, που δεν είναι η καλύτερή του ταινία, αλλά είναι με διαφορά, η αγαπημένη μου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για τις ομορφιές αυτές, που γράφοντας τις νοστάλγησα και θέλω να τις ξαναδώ. Σας τις προτείνω να τις δείτε. Να τις δείτε με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή ψυχή.