Love Will Tear Us Apart (Again)

Με μια μικρή καθυστέρηση, όπως πάντα, είμαστε εδώ για τα αγαπημένα του μήνα που πέρασε. Ο Απρίλιος είναι πάντοτε όμορφος, αλλά νομίζω ότι ο φετινός ξεπέρασε σε ομορφιά όλους τους προηγούμενους. Ο καιρός ήταν καλός, ο κόσμος λιγότερο τρελαμένος και εγώ πέρασα τις ημέρες των διακοπών με την ομορφότερη παρέα. Όπου κι αν είσαι, όποτε και αν είσαι, τη διαφορά κάνει το με ποιον είσαι, με ποιον μοιράζεσαι τις στιγμές σου.

Από διάβασμα αυτό τον μήνα πήγαμε κάπως πίσω. Με δύο πρότζεκτ να τρέχουν για την σχολή, ο χρόνος για το ψυχαγωγικό διάβασμα ήταν λιγοστός. Παρόλα αυτά κατάφερα να τελειώσω δύο ποιητικές συλλογές που είχα αρχίσει πριν από μήνες. Η πρώτη είναι η συλλογή έκδοση των ποιημάτων του Ντίνου Χριστιανόπουλου, η οποία -κακά τα ψέματα- δεν με ενθουσίασε, και την Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου. Η τελευταία είναι η συλλογή που περιλαμβάνονται όλοι οι δραματικοί μονόλογοι του ποιητή, τα ποιήματα δηλαδή που είναι κοντά σε δομή και θεματολογία στη Σονάτα του Σεληνόφωτος. Στα πεζογραφήματα τώρα τελείωσα το Σπίτι από φύλλα, το Τρίτο Στεφάνι, τον Στόουνερ, το Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη και το μοναδικό Un homme qui dort. Κάθε ένα από αυτά τα βιβλία είναι μια ξεχωριστή αναγνωστική εμπειρία, αλλά ειδικά στο τελευταίο χρωστάω πολλά. Ότι μπορεί να χρωστάει ένας άνθρωπος στα όρια της εγκατάλειψης σε ένα βιβλίο που γίνεται οδηγός διάσωσης.

Εκεί που η ανάγνωση φυτοζωεί ξέρετε τι ανθίζει, ε; Οι ταινίες! Αυτό το μήνα είδα αρκετές και καλές ταινίες λόγω σινεφίλ παρέας και προετοιμασίας για το επερχόμενο φεστιβάλ του κινηματογράφου Άστυ, που θέλω να παρακολουθήσω στενότερα φέτος. Εντυπωσιάστηκα με το Hannah and Her Sisters του θείου Woody, έμεινα με το στόμα ανοιχτό στο Mulholland Drive του D. Lynch και στο Funeral Parade of Roses του Toshio Matsumoto και έκλαψα στο Il postino του Michael Radford. Γιατί έτσι είναι, η ποίηση δεν ανήκει σε αυτούς που την γράφουν, αλλά σε αυτούς που την χρειάζονται. Μια ακόμα ταινία, ίσως η μοναδική ελληνική που είδα, που αξίζει να δει και να αναλύσει κανείς είναι οι Απόντες του Νίκου Γραμματικού. Είναι απίστευτο πως ο σκηνοθέτης του Βασιλιά έδωσε στο μυαλό μου μια εντελώς νέα προσέγγιση του Wish You Were Here. Αξίζει να την δείτε μόνοι ή με παρέα. Κυρίως με παρέα.

Μετά το GirlsGirls και το Big Little Lies ήρθε η σειρά του 13 Reasons Why. Ένα έφηβο κορίτσι αυτοκτονεί και σε δεκατρείς κασέτες, σε δεκατρία επεισόδια, απαριθμεί τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή της την απόφαση. Σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα σειρά με κοινωνικές προεκτάσεις, αρκετά αληθοφανής και προσεγμένη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Μου έμεινε πάντως αυτό: όταν μια πεταλούδα κουνήσει τα φτερά της στην Ιαπωνία μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην Αμερική. Όπου πεταλούδα βάλε συμπεριφορά προς τον πλησίον και είσαι μέσα. Έλυσες την πιο σημαντική εξίσωση της ζωής σου.

Αυτά από το μέτωπο. Μέχρι στιγμής διαβάζω την βιογραφία του Perec, ετοιμάζομαι να ξεκινήσω το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο και θέλω να πιστεύω ότι θα τιμήσω το κινηματογραφικό φεστιβάλ του Άστυ όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Από την άλλη όμως η άνοιξη είναι στα πάνω της, η μέρα διαρκεί περισσότερο και τα χαμόγελα δεν σβήνουν ποτέ. Ίσως μια από αυτές τις μέρες κλείσω τα βιβλία, μαυρίσω τις οθόνες και βγω έξω να διαβάσω την αληθινή ποίηση. Παραφράζοντας τον θεό Κέρουακ ένας άλλος θεός υποστηρίζει ότι η ζωή είναι στον δρόμο. Ποιά είμαι εγώ για να μην συμφωνήσω;

*Τα στιγμιότυπα των φωτογραφιών είναι από υπό την ευγενική χορηγία του Tumblr και στόχο έχουν να ευχαριστήσουν τον άνθρωπο που με ώθησε να δω αυτή την ταινία (Hannah and her Sisters)!