Αγαπημένα Φεβρουαρίου

Πέρασε επιτέλους και ο Φεβρουάριος, ένας μήνας δύσκολος από όλες τις απόψεις. Κάτι μου λέει πως θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες, αλλά τουλάχιστον αυτές του Φεβρουαρίου πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν. Με τα καλά και τα κακά τους.

Εμείς και ο Κόσμος

Ίσως ότι καλύτερο μου συνέβη τον τελευταίο καιρό είναι ότι άρχισα να αρθρογραφώ για το site της Άνδρου. Για όσους δεν το ξέρουν, κατάγομαι από εκεί και το γεγονός ότι πλέον είμαι ενεργό μέλος ενός τόσο μεγάλου ενημερωτικού και ψυχαγωγικού πυρήνα με κάνει πολύ χαρούμενη. Στα πλαίσια της αρθογραφίας τώρα, μου έκανε τρομερή εντύπωση το κείμενο του Μάνου Βουλαρίνου στην Athensvoice με τίτλο To αστείο με το «άβατο των Εξαρχείων». Το άρθρο αυτό είναι ένα ηχηρό χαστούκι στο μάγουλο κάθε δημοσιογραφίσκου που μέσω της έδρας του προξενεί τον τρόμο και την προκατάληψη γύρω από περιοχές όπως τα Εξάρχεια. Δεν είμαι θαμώνας της περιοχής, ελάχιστα την γνωρίζω και την επισκέπτομαι, αλλά πόσες και πόσες περιοχές της Αθήνας δεν έχουν στιγματιστεί από ανόητα σχόλια και προκαταλήψεις. Αυτό πρέπει να πάψει και ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει αυτό είναι το παραπάνω κείμενο. Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την συνέντευξη του Παύλου Παυλίδη στην εκπομπή Μέσα στην πόλη των Άλλων. Ο Παύλος μιλάει σπάνια, αλλά όταν το κάνει, τα λέει όλα. Μίλησε για την Βέροια, για τα Μωρά στη Φωτιά, τα χρόνια στο Παρίσι και την πορεία των Ξύλινων Σπαθιών. Μίλησε για την μουσική, για την έμπνευση και για τον κόσμο. Ασχέτως με το αν είναι κανείς οπαδός των Ξ.Σ. αυτή η συνέντευξη είναι πολύ σημαντική περισσότερο για να αντιληφθούμε την σκέψη ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. (μέρος α΄ και β’)

Εμείς και εμείς

Διάβασα αρκετά, αλλά μονάχα τρία βιβλία στάθηκαν μέσα μου: ο Μόλλου του Beckett, Τα τρία επίπεδα της ζωής του Barnes και το Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για αγάπη του Carver. Δεν μπορώ να το περιγράψω, αλλά σε κάθε ένα από αυτά κάτι έσπασε και κάτι ξαναφτιάχτηκε μέσα μου. Η τρέλα, ο θάνατος και ο έρωτας. Μα πως να μην δημιουργήσουν το χάος όταν τα ίδια είναι φτιαγμένα από αυτό το συστατικό. Και όπως είπε ο Παύλος «έμπνευση είναι το να συμμαχήσεις με το χάος ακριβώς με τον τρόπο που το χάος συμμετέχει στο παιδικό παιχνίδι«.  Από ταινίες, μιας που κάναμε letterbox και πλέον τις μετράμε, ξεχώρισαν το Moonlight, το It’s Only the End of the World και Paterson. Κάθε μία από αυτές διέπεται από ένα ξεχωριστό είδος ποιητικότητας. Το Paterson βασίζεται στην αυτοαναφορικότητα, ποίηση για την ποίηση δια μέσου της οθόνης. Το Moonlight επενδύει στην ίδια την εικόνα και την ερμηνεία, δεν πήρε άδικα το βραβείο Oscar της ταινίας της χρονιάς. Και το It’s Only the End of the World, ε λοιπόν αυτό στάζει οργισμένη ποίηση από τον ιδρώτα των πρωταγωνιστών. Ο Γαλλικός κινηματογράφος βρήκε τον δάσκαλό του στο πρόσωπο του Dolan!

Αυτά τα σχετικά ολίγα. Πάω να ανοίξω στον Πίου γιατί γρατζουνάει την πόρτα (καινούργια συνήθεια αυτή).