Ερωτευμεnoir του Λάμπρου Καντίλα

Έβαλε τα γυαλιά του.

Είχε ανέβει η μυωπία του τελευταία και ήθελε να βλέπει το πρόσωπό της καλύτερα. Να μπορεί να παρατηρεί κάθε λεπτομέρεια της.

Του είχε γίνει εμμονή.

Ήπιε μια γουλιά από το ποτό που κρατούσε, του άρεσε το κάψιμο που του προκαλούσε παρόλο που ήταν κακό για την υγεία του. Δεν τον ένοιαζε, είχε πάρει απόφαση να το κόψει αλλά εκείνη η μέρα που θα συνέβαινε αυτό δεν είχε έρθει ακόμα.

Της χαμογέλασε διστακτικά, εκείνη δεν τον κοίταζε, το βλέμμα της αδιάφορο.

Η στάση της τον ενοχλούσε αλλά δεν τολμούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε, αρκούταν στις σκέψεις που έκανε. Την ένιωθε κοντά του αλλά τόσο μακρυά ταυτόχρονα.

Άλλη μια γουλιά.

Ευχόταν να σηκώσει το βλέμμα της και να τον κοιτάξει, “Κοίταξέ με να πάρει” μονολογούσε.

Άπλωσε το χέρι του να τη φτάσει, να νιώσει τον παλμό της από ένα απλό άγγιγμα, να της δείξει ότι είναι εδώ μαζί της και πως τίποτα δεν θα το άλλαζε αυτό.

Ένιωσε την καρδιά του να σπάει, το μόνο πράγμα που άγγιζε το χέρι του ήταν το ποτό του.

Επόμενη γουλιά.

Άλλη μία.

Σήκωσε το βλέμμα της προς το μέρος του, έγειρε το κεφάλι της χωρίς να διασταυρώσει το πρόσωπό της με το δικό του. Ακόμα την κοιτούσε στα μάτια, χωρίς να μπορεί όμως να βρει κάποια ανταπόκριση.

Κατέβασε τη ματιά του.

Τελευταία γουλιά.

Πέταξε το άδειο πλέον φλασκί που κρατούσε και αποφάσισε να φύγει.

Άναψε το τελευταίο του τσιγάρο, έκανε δυο μεγάλες ρουφηξιές και έβαλε μπρος το αμάξι να φύγει από εκεί που ήταν παρκαρισμένος. Αυτό ήταν το μέγιστο που μπορούσε να έχει από εκείνη πλέον, να την πετυχαίνει τυχαία κάπου στο δρόμο και να την κοιτάζει.

Ξεκίνησε με το κεφάλι στραμμένο σε εκείνη μέχρι να τη χάσει από τα μάτια του.

“Πώς καταλήξαμε έτσι…” σκέφτηκε.

“Σ’αγαπώ… και σε μισώ γι’ αυτό”.

Φέτος αποφασίσαμε να γιορτάσουμε την γιορτή των ερωτευμένων με μια σύντομη ιστορία του Λάμπρου Καντίλα. Ο Λάμπρος είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές φωνές που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Σας συστήνω ανεπιφύλαχτα και την ποιητική του συλλογή, Θεραπεύον Χάος.