Αιχμηρά Αντικείμενα

Καλή χρονιά! Δεν είμαι καλή στις ευχές, όμως σας εύχομαι ολόψυχα ο νέος χρόνος να είναι γεμάτος αγάπη και υγεία για εσάς και τους οικείους σας. Αυτά τα δύο, εξάλλου, είναι η κινητήριος δύναμη για όλα τα υπόλοιπα στη ζωή!

Ποδαρικό στον αναγνωστικό τομέα θα κάνει φέτος το τελευταίο βιβλίο που διάβασα το 2015, τα Αιχμηρά Αντικείμενα της Gillian Flynn. Ναι, ξέρω! Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη γη που δεν είχα διαβάσει μέχρι τώρα κάτι δικό της. Σε περίπτωση όμως που υπάρχει και κάποιος άλλος, ας πούμε δύο λόγια για την μητέρα του Gone Girl!

Η Gillian Flynn ήταν για χρόνια τηλεκριτικός στο αμερικάνικο περιοδικό Entertainment Weekly μέχρι που τα παράτησε για να ασχοληθεί με την συγγραφή. Το πρώτο της βιβλίο, τα Αιχμηρά Αντικείμενα, εκδόθηκε το 2007. Έκτοτε, τον δρόμο του τυπογραφείου και της οθόνης έχουν ακολουθήσει τρία ακόμα έργα της. Κοινό και βιβλιοκριτικοί την αγκάλιασαν εξαρχής, καθώς ο τρόπος γραφής και η πλοκή των βιβλίων της φέρνουν στο προσκήνιο ένα λογοτεχνικό είδος που ήταν για χρόνια παραγκωνισμένο, το ψυχολογικό θρίλερ.

Τα Αιχμηρά Αντικείμενα ήταν ένα εκ των δέκα βιβλίων που κέρδισα από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ τον περασμένο Νοέμβρη (θα είμαι τόσο τυχερή και φέτος άραγε;!). Η αλήθεια είναι πως άργησα να το διαβάσω μιας και σκεφτόμουν να το κρατήσω για την περίοδο της εξεταστικής. Μικρό, ολιγοσέλιδο σχετικά, καταλαβαίνετε! Ευτυχώς που δεν το έκανα, γιατί θα πήγαιναν αδιάβαστα τα μαθήματα (εγώ δηλαδή!).

Η Καμίλ, μια τριαντάχρονη αστυνομική ρεπόρτερ εφημερίδας, καλείται να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της, μια μικρή πόλη σε πληθυσμό και ουσία, για να καλύψει το θέμα της δολοφονίας δύο μικρών κοριτσιών. Παράλληλα με το μυστήριο του εγκλήματος, η πρωταγωνίστριά μας έχει να αντιμετωπίσει την ιδιαίτερη οικογένεια της και την συμπλεγματική συμπεριφορά ενός ολόκληρου μικρόκοσμου που είχε αφήσει πίσω της από τα νεανικά της χρόνια.

Τα Αιχμηρά Αντικείμενα είναι ένα καλά δομημένο βιβλίο. Η Flynn δεν φείδεται καταστάσεων. Σε 360 σελίδες ο αναγνώστης συγκρούεται με μια προβληματική σχέση μάνας κόρης, με αδιάκριτα και κακόβουλα βλέμματα ανθρώπων του περιθωρίου και, φυσικά, με τα ιδιόκτητα φαντάσματα της πρωταγωνίστριας. Η πλοκή του στην αρχή φαίνεται αθώα, εξελίσσεται όμως σε μια από τις πιο άρρωστες λογοτεχνικές ιστορίες που έχω διαβάσει. Σε αυτή την ακραία αίσθηση που μου άφησε το έργο συνέβαλλε το τέλος, αλλά και σταδιακή αντίληψη της ομοιότητας μου με την Καμίλ (ευτυχώς όχι σε όλα).

Το προτείνω ανεπιφύλαχτα σε όλους. Είναι ένα εξαίρετο σύγγραμμα που με τις μαλακιές του σελίδες καταφέρνει να σου γδάρει την ψυχή.

Καλή χρονιά μας και καλές αναγνώσεις!