Χρόνια πολλά σε σένα

Irene Palmer:

Θυμάμαι με απίστευτες λεπτομέρειες τη μέρα ή, μάλλον καλύτερα, τη νύχτα που γνώρισα τη Βάσω. Μάρτης του 2014 ήταν και πιο συγκεκριμένα, 22 Μαρτίου 2014 και ημέρα Σάββατο. «Υπεύθυνος» για αυτή μας την γνωριμία στάθηκε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, που είχε προτείνει εκείνη τη μέρα να πάμε σε ένα φεστιβάλ ταινιών επιστημονικής φαντασίας στον «Μικρόκοσμο», κάπου στη Συγγρού. Ήταν ευκαιρία αυτή η εκδήλωση, πρωτίστως για να γνωρίσω δυο καλούς του φίλους. Μια εκ των δυο αυτών φίλων, ήταν και η Βάσω, η οποία απευθείας μου κέντρισε το ενδιαφέρον, καθώς μαζί της έφερε έναν αέρα διαφορετικό, μια αύρα που σπάνια συναντάς. Αμέσως, εκείνη με αιχμαλώτισε και με κέρδισε με τον αυθορμητισμό και την φιλική της διάθεση, ενώ η μέρα μου σίγουρα ομόρφυνε με την εν λόγω γνωριμία μας!
Μια πολύ όμορφη εμπειρία που μας ενώνει, είναι συναυλία των Placebo στο Σ.Ε.Φ., μέσα στο καλοκαίρι του 2014. Δεν θα ξεχάσω την συντροφιά της και τα αστεία της, τα έξυπνα σχόλιά της, τον ενθουσιασμό, τη χαρά, αλλά και τη συγκίνηση που μοιραστήκαμε εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ καθ’ όλη τη συναυλία. Το τραγούδι που με το που ακούω τη φέρνω στο μυαλό μου, ωστόσο, είναι ελληνικότατο και είναι το «Η Μαίρη» του Παύλου Παυλίδη. Εκείνο, μιλά για όλα αυτά τα ιδιαίτερα πλάσματα που με το που έρθεις σε επαφή μαζί τους, σου εντυπώνονται στο μυαλό και σου μεταφέρουν την αύρα τους. Κι εκείνη είναι ένα από αυτά τα πλάσματα, τα μυστήρια και μοναδικά, που δεν θες να αποχωριστείς και επιθυμείς να κρατήσεις στην ζωή σου, ακόμα και αν τα γνωρίζεις για τόσο λίγο. Όσες ευχές και να της δώσω θα είναι λίγες, αλλά αυτό που θα της ζητήσω είναι να κρατήσει αυτό το χαμόγελο της πρώτης εκείνης γνωριμίας μας και με αυτό να πορευτεί όχι μόνο στα είκοσί της χρόνια, αλλά και σε όλη της τη ζωή. Εκείνη η κοπέλα με τα χρωματιστά γυαλιά πρέπει και της αξίζει να είναι ευτυχισμένη, λέγοντας αστεία, τραγουδώντας και γελώντας δυνατά, φωτίζοντας έτσι και τις δικές μας μέρες.

Sweet Jane Eyre:

Πάει πολύς καιρός από τότε, μόλις είχαμε μπει στο Γυμνάσιο.  Ήμασταν και οι δύο στη σχολική χορωδία και δύο φορές την εβδομάδα τις τελευταίες ώρες την κάναμε για την αίθουσα εκδηλώσεων. Εκεί την είδα πρώτη φορά. Φορούσε μοβ γυαλιά και είχε ένα ιδιαίτερο ξανθοκάστανο καρέ. Μια μέρα από εκείνες, λίγο πριν αρχίζουμε την πρόβα με το μελωδικό «Οι ποιημένες γονατίζουν», άρχισα να τραγουδάω το ακόμα πιο μελωδικό «Paradise City». Το ρεφρέν τελείωνε όταν άκουσα μια φωνή να με ρωτά «Ακούς Guns N’ Roses;». Αυτό ήταν, την έλεγαν Βάσω και θα γινόταν η κόλλητή μου μερικά τραγούδια αργότερα…

Τα χρόνια πέρασαν και εμείς αλλάζαμε μουσικές και τάξεις. Στη Δευτέρα ήρθαν οι Placebo να μας ταράξουν με το «Every me and Every you», στην Τρίτη δακρύσαμε με το «Lonely day» των System of A down και χαθήκαμε με το «Creep» των Radiohead.

Κάπως έτσι, ξυπνάμε ένα πρωί και είμαστε στο Λύκειο. Η Βάσω κάθεται δίπλα μου στο τρίτο θρανίο της μεσαίας σειράς και ξεκινάει για ένα μεγάλο ποιοτικά αλλά σύντομο χρονικά ταξίδι στον κόσμο των Arctic Monkeys. Την άφησα να καταλάβει μόνη το λάθος της, όσο εγώ έκανα τα πρώτα τυφλά βήματα στην μελοποιημένη ποίηση. Δευτέρα Λυκείου και η Βάσω δεν είναι πουθενά, την είχαν απαγάγει κάτι εξωγήινοι από το 3^ο Χαλανδρίου αλλά μας την φέρανε πίσω εγκαίρως. Έτσι, όταν τον Ιανουάριο ξαναγύρισε στην άχαρη κρεμ τάξη μας, χαιρόμουν διπλά που της έκανα δεύτερη φωνή στο «It’s OK to be gay». Η Τρίτη μας βρήκε κομματάκι κουρασμένες, μόνο οι Παρασκευές ήταν δικές μας. Εκείνο το μισάωρο λίγο πριν το μάθημα που πίναμε Βενετιώτικο καφέ, τρώγαμε μαλακά κουλουράκια και την άκουγα  να τραγουδά το «Bitter sweet symphony» των The Verve. Γιατί παιδιά αυτό είναι η ζωή, μια τρελή γλυκόπικρη μελωδία, που πότε σε πνίγει στα δάκρυα και άλλοτε σε ρίχνει σε ένα ατέρμονο γέλιο. Αυτή την τρέλα τουλάχιστον έχεις το δικαίωμα να την μοιράζεσαι, να την κουβαλάς μαζί με άλλους, τους φίλους σου.

Ένας από αυτούς του φίλους, λοιπόν, η κοπέλα για την οποία σας μιλάω τόση ώρα, έχει σήμερα γενέθλια. Μπαίνει στα 20 και το μόνο που μπορώ να της ευχηθώ είναι να είναι πάντα καλά και να εισπράξει, έστω και αναδρομικά, όση αγάπη έχει δώσει στους γύρω της. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, όποιο τραγούδι και αν ακούσω μου την θυμίζει, ίσως γιατί πολύ απλά η Βάσω είναι η μουσική στη ζωή μου. Για αυτό, η τελευταία μου ευχή για απόψε είναι μην σταματήσει ποτέ να γεμίζει τις μέρες μου με την ψιλή φωνή της και την υπέροχη ύπαρξη της.

Γιατί χωρίς εσένα η City δεν θα ήταν Paradise…