Τ’ανείπωτα

Πολλές φορές σκέφτομαι πως γράφω μόνο για βιβλία που βρήκα ενδιαφέροντα ή μου άφησαν καλές εντυπώσεις. Τι θα γινόταν, άραγε, αν μία ανάρτηση ήταν αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα βιβλία που δεν με ενθουσίασαν τόσο και που δεν θα έγραφα ποτέ παραπάνω από δύο σειρές για αυτά; Πάμε να τα δούμε, και ποιός ξέρεις, μπορεί να τα βρείτε εσείς ενδιαφέροντα!

Κλασικά υπερτιμημένα:  Τα πρώτα χρόνια του Λυκείου διάβαζα αποκλειστικά Ευρωπαική Κλασική Λογοτεχνία. Ακόμα θυμάμαι με νόστο εκείνη την εποχή. Έκλαιγα με τα βιβλία του Ντίκενς, ανατρίχιαζα με τα βιβλία των Brontë και είχα κρυφοερωτευτεί τον Λόρενς. Μέχρι που ήρθε η σειρά του Φλομπέρ! Από τις πρώτες σελίδες της Μαντάμ Μποβαρύ αισθάνθηκα αυτό το βιβλίο ξένο. Πολλές φορές είχα διαβάσει έργα εποχής, γεμάτα με εικόνες και περιστατικά ξεχασμένα στο παρελθόν, αλλά με την κυρία του Φλομπέρ, πραγματικά, τα βρήκα σκούρα. Δεν με ξένισε ούτε η πλοκή ούτε η κουραστική, ομολογουμένως, ψυχογράφηση της κεντρικής ηρωίδας, όσο η τεχνική που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο συγγραφέας. Σε κάποια σημεία του έργου υπήρχαν, έστω και ανεπαίσθητες, αλλαγές στο θέση του πρωταγωνιστικού προσώπου και όσον αφορά την πλοκή μια εμμονική τάση εκ μέρος του συγγραφέα να βγάλει λάδι την ηρωίδα του. Σίγουρα είναι ένα σπουδαίο βιβλίο για πολλούς λόγους, όμως για μένα ήταν το πρώτο μου αναγνωστικό χαστούκι και δεν μπορώ να το βγάλω από την μαύρη λίστα. Ελπίζω κάποια στιγμή να του δώσω μία ακόμα ευκαιρία!

Ρέκβιεμ για ένα βιβλίο:  Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την αδυναμία που έχω στα βιβλία που μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Φανταστείτε, λοιπόν, την χαρά μου όταν σε ένα παζάρι βρήκα το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο του Hubert Selby! Η εμβληματική ταινία του Aronofky που τόσο μου άρεσε, πίστευα ότι θα με μαγέψει ακόμα περισσότερο με την λογοτεχνική της διάσταση. Μέγα λάθος μου. Το βιβλίο ήταν ωμό, τραχύ και ανατριχιαστικό όσο και η ταινία, η αξία του όμως μειωνόταν αισθητά στην συγκεκριμένη έκδοση. Υπήρχαν ολόκληρα κομμάτια του κειμένου σχεδόν δυσνόητα . Επιπλέον, μέχρι να συνηθίσεις στη μεταφρασμένη απόδοση είχες ήδη κουραστεί. Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη μου για την ταινία, ίσως να το είχα αφήσει στη μέση. Πρώτη φορά ένα βιβλίο τριακοσίων σελίδων μου πήρε τόσο χρόνο να το διαβάσω. Παρόλα αυτά, στο κοντινό μέλλον θα στραφώ στην αυθεντική έκδοση, καθώς θεματικά το Ρέκβιεμ με συγκίνησε όσο κανένα άλλο.

Συγγραφικά βίτσια: Το πιο πρόσφατο της μαύρης λίστας είναι Το βιβλίο των Βίτσιων του Αύγουστου Κορτώ. Έχοντας ήδη κατενθουσιαστεί με την Κατερίνα και το Έρως ανίκατε μάχαν, αποφάσισα να διαβάσω και την ολιγοσέλιδη, πρώτη ολοκληρωμένη συγγραφική απόπειρα του συγγραφέα. Το βιβλίο των Βίτσιων, λοιπόν, που ο Κορτώ έγγραψε κατά την διάρκεια της εφηβείας του και εξέδωσε λίγο αργότερα, είναι αυτό ακριβώς που αναφέρει ο τίτλος του. Ένα έργο αποτελούμενο από πέντε διηγήματα, το ένα πιο σκοτεινό και αιματηρό από το άλλο. Με δεδομένο ότι αποφεύγω αδρομερώς οποιαδήποτε βίαιη περιγραφή λόγω ευαισθησίας , μπορείτε να υποθέσετε το σοκ που έπαθα στην πρώτη ανάγνωση των Βίτσιων. Ευτυχώς δηλαδή που ήταν σε e-book, γιατί αλλιώς θα μου είχε πέσει το βιβλίο από τα χέρια! Ξεπερνώντας την πρώτη σύγχυση, πριν λίγες μέρες του έδωσα μια ακόμα ευκαιρία. Πήρα βαθιές ανάσες και ξαναδιάβασα ένα προς ένα τα διηγήματα και κατάλαβα τα εξής: Για ένα μη φτασμένο καλλιτέχνη, ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια. Επιπλέον, τέτοιου είδους γραφή σε γενικές γραμμές έλειπε από τα ελληνικά γράμματα. Τα αρχικά έντονα, όμως, συναισθήματα της πρώτης προσπάθειας δεν έφυγαν. Δεν λέω πως το βιβλίο δεν είναι άξιο ανάγνωσης, κάθε άλλο. Μάλλον εγώ δίνω μεγαλύτερη αξία στις ευαισθησίες μου παρά στην τέχνη. Καθιστώ όμως την προσοχή σας, να το σκεφτείτε καλά πριν το διαβάσετε.